Siku moja asubuhi mapema, nilifika kazini kama kawaida. Lakini kabla hata sijafungua mlango wa duka langu, nilihisi kitu kimeenda kombo.
Mlango ulikuwa wazi nusu, na ndani palikuwa pamevurugwa kama vile kimbunga kilipita. Kila kitu nilichojitahidi kukiweka kwa mpangilio kwa miezi kadhaa kilikuwa kimetoweka.
Mizani haipo, majokofu yameharibiwa, bidhaa nyingi hazipo. Nilikaa chini na nikalia. Si kwa sababu ya vitu vilivyoibiwa tu, bali kwa sababu ya uchungu wa kuona jasho langu likipotea kwa usiku mmoja.
Portrait of a young African-American woman on a white background.
Jirani mmoja aliniambia kwamba alisikia kelele usiku, kama watu wakivunja mlango, lakini hakuweza kutoka nje kwa sababu aliogopa.
Polisi walikuja, walichukua taarifa, lakini mpaka siku ya tatu hakuna kilichokuwa kinaendelea. Nilihisi kama dunia inanipiga teke baada ya teke.
Niliumia. Nilikosa pa kuanzia. Nilikuwa nimekopa bidhaa kutoka kwa wauzaji wa jumla, na sasa sina hata senti moja ya kulipia. Nilikuwa na hasira, hofu, na maswali yasiyo na majibu.
Siku iliyofuata, nilikaa peke yangu nikitafakari. Wazo moja tu likawa linanijia kichwani: lazima walipie. Si kwa sababu nataka mabaya, bali kwa sababu walininyang’anya maisha yangu.
Nilihitaji haki, lakini haki hiyo ilikuwa mbali sana kwa njia za kawaida. Watu walisema “muachie Mungu” lakini sikutaka kuachia tu, nilitaka kuona hatua, nataka waumie jinsi nilivyoumia — si kimwili, bali waone athari za matendo yao.
Ndipo nilipopata fununu kuhusu njia ambayo haielezeki kwa urahisi kwa watu wa kawaida. Njia ya kurudisha haki kwa namna ambayo si ya kawaida.
Niliambiwa kuna mtu anayejua namna ya kuwasiliana na nguvu za asili nguvu zinazoweza kutuma hata nyuki kama walinzi wa haki. Nilijipa moyo.
Nikasema, “Kwa nini nisiijaribu?” Niliwasiliana, nikatoa maelezo yangu yote. Ilinibidi kutoa picha ya duka, tarehe ya tukio, na maelezo kidogo ya kihisia. Ndipo nikapewa maelekezo ya kinachofuata.
Siku ya saba baada ya tukio, mtaa wote wa Sokoni uliingiwa na taharuki. Nyuki walikuwa wamezingira nyumba ya vijana wawili waliokuwa wanajulikana kwa ‘vitu vya haraka haraka’.
Walikuwa wanapiga mayowe, wakikimbia huku wakijaribu kujiokoa. Nyuki hawakuwa wa kawaida — hawakuuma mtu yeyote aliyepita karibu, isipokuwa wale vijana wawili.
Majirani walishangaa, wengine walicheka, wengine walipiga picha na video. Mmoja wao akasema, “Hawa nyuki walitumwa, si bure.”
Mmoja wa wezi alikiri. Aliingia mtaa wa karibu kwa aibu, uso umevimba, akilia. Alisema walivamia duka langu, walidhani hakuna mtu atajua.
Alilia mbele ya watu. Alisema hakuamini kama anaweza kudhibitiwa na viumbe wadogo namna ile, wakamtia adabu zaidi ya hata polisi. Alinielekea na kuniomba msamaha. Nilimwangalia tu. Sikutamka neno.
Baada ya tukio lile, jina langu lilianza kuzungumzwa kila kona. Sio tu kwa sababu ya tukio hilo la ajabu, bali kwa sababu watu walianza kuniamini tena.
Nilijua, wakati mwingine, haki haiwi tu kwa karatasi na sahihi; haki huja kwa namna zisizotarajiwa, kwa sauti ya maumbile yenyewe kusema, “hutaficha mabaya yako.”
Kwa yeyote anayehisi kama dunia imemgeuka, kama haki haifiki kwa njia za kawaida, niseme wazi — kuna msaada.
Kiwanga Doctors wapo kwa ajili yako. Wao ndio walioweza kunifungua macho na kuniwezesha kutuma nyuki hao waliowakamata wezi.
Ni njia ya kipekee, ya kale, na yenye nguvu isiyo na kifani. Usikubali kudhulumiwa kimya kimya. Wasiliana nao, na utashuhudia mwenyewe nguvu ya haki isiyo ya kawaida
